Ignacy Czwartos studiował malarstwo na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, uzyskując dyplom w pracowni Tadeusza Wolańskiego.

Twórczość Ignacego Czwartosa wykazuje bardzo mocne związki z dwoma wybitnymi malarzami, Jerzym Nowosielskim oraz Andrzejem Wróblewskim. Widać także silną fascynację kulturą dawnej Polski oraz tradycją walk o niepodległość, przede wszystkim podziemia niepodległościowego po wojnie. Zagęszczona przestrzeń dzieł, puste tła, uproszczone formy postaci ludzkich odwołują nas do kultury sarmackiej XVII i XVIII stulecia. Są więc kibice, zakonnice oraz zagończycy z niepodległościowego podziemia ukazywani na obrazach Czwartosa jako bezpośredni potomkowie naszych szlachciców, mniszek czy nobliwych mieszczan zamieszkujących Rzeczpospolitą Obojga Narodów.

W jego malarstwie pojawiają się motywy religijne, które choć pozornie oczywiste i zrozumiałe w swojej formie, nie są znakami o jednoznacznej treści. Nie jest to twórczość sakralna w ścisłym tego słowa sensie, nie służy wiernym do modlitewnego skupienia, ale jednocześnie nie traktuje motywów religijnych jako symboli kultury równorzędnych z innymi znakami kulturowymi.

Czwartos nie jest jedynie malarzem, jest także rysownikiem. I to rysownikiem, który zaskakuje. Jak sam powiedział, o ile w malarstwie jest małomówny i powściągliwy, to jego twórczość rysunkowa jest rozgadana. Chciałoby się powiedzieć, że nieopanowana…

Jacek Dłużewski ukończył krakowską akademię pod kierunkiem Jerzego Nowosielskiego i od lat uczy z powodzeniem sztuki malowania w polskich akademiach artystycznych. W jego malarstwie widać wyraźnie wpływ mistrza. Nie chodzi jedynie o zdolność do syntetycznego ujęcia formy obrazu, czego absolutnie nie wolno mylić z uproszczeniem. W tym malarstwie istotna jest także zdolność do swoistej sakralizacji prezentowanego tematu. Nie chodzi o religijny wymiar malarstwa, ale o zdolność do nadawania obrazom pewnego „dodatkowego wymiaru” – obszaru tajemnicy. Nie powinno też nikogo dziwić, że owa umiejętność może prowadzić do malarstwa religijnego.

Aby zrozumieć twórczość Dłużewskiego, najlepiej skonfrontować się z jego cyklami malarskimi, które pozwalają pojąć jego sposób rozumienia malarstwa oraz obserwowania i artystycznego przetwarzania oglądanego świata. Zespoły obrazów tworzone przez niego najlepiej określić terminem „reakcja” na rzeczywistość, z jaką konfrontują się zmysły malarza.

Syntetycznie ujmowane postacie prezentowane w zagęszczonej przestrzeni zyskują zdumiewającą energię dzięki uproszczeniom sylwetek oraz ujmowaniu ich za pomocą skubizowanych form. Płaszczyzny budujące poczucie przestrzeni za pomocą jedynie światła i cienia są dowodem prawdziwej wirtuozerii posługiwania się pędzlem. Im prostsze formy oraz im bardziej dekoracyjna, niemalże pozbawiona trójwymiarowości przestrzeń kompozycji, tym więcej nabiera charakteru. Dłużewski, mimo uproszczenia form jedynie do najprostszych środków wyrazu, nadaje twarzom ukazywanych na wizerunkach postaci portretowy charakter, obdarzając je indywidualną osobowością.

Wojciech Głogowski uzyskał dyplom w Zakładzie Wychowania Plastycznego w Kaliszu, w pracowni Tadeusza Wolańskiego.

Na obrazach wrocławskiego artysty widzimy interesującą syntezę zachowanych wspomnień, dawnych fotografii, reklam i obrazów, a także ilustracji do książek dziecięcych. Postacie ukazane w stylizowanych, ocierających się o teatralność gestach z ogromną siłą wpływają na zmysły widzów. Ich istotnym elementem są oczy, wielkie, wyraziste, intensywnie wpatrzone.

Intuicyjnie przeczuwamy także ogromne znaczenie sprzętów stanowiących tło dla przedstawionych postaci. Owe kineskopy, lampy czy aparaty fotograficzne są równoważnymi „bohaterami” obrazów, rozrywając ich płaszczyznę i nadając im archaiczny charakter, dzięki któremu odkrywamy, że u Głogowskiego czas nie tyle się zatrzymał, co biegnie swoim własnym rytmem, niejednokrotnie w nieoczekiwanych kierunkach.

Swoje wizje artysta wizualizuje, wykorzystując dwa komponenty: maksymalnie zagęszczone przestrzenie, jakby starając się je zlikwidować, oraz chłodną paletę barw, rozjaśnianą światłem o nieokreślonym źródle. Wielokrotnie podkreślano, że paleta barw Głogowskiego (kobalty na granicy widzialności, śliwkowe fiolety, chłodne i ciepłe róże, głębokie zielenie, ciemne brązy, szmaragdowe refleksy) odsyła widzów do innych, zdawałoby się, niezmiernie odległych światów.

Jacek Hajnos, koniecznie należy dodać: dominikanin, jest absolwentem wydziału grafiki krakowskiej ASP. Od samego początku zyskał uznanie jako twórca bardzo ekspresyjnych grafik, zarazem jednak oszczędnych w stosowanych środkach.

I chociaż od czasu odkrycia powołania zakonnego dominuje w twórczości Hajnosa OP tematyka religijna, to pozostał wierny swej stylistyce rozedrganej cienkiej kreski kontrastującej z dużymi czarnymi plamami. I mimo że w jego interesujących ilustracjach-portretach z publikacji „Różnica” ukazujących bezdomnych widzimy zmiękczenie obrazu, to jednak jego styl pozostał na tyle niezmieniony, że nie mamy wątpliwości, kto jest ich autorem.

Bogna Podbielska jest nie tylko malarką, ale także reżyserem teatralnym, broniła dyplom nie tylko na krakowskiej ASP, ale i na PWST, na reżyserii dramatu. Oba talenty i pasje łączy, pracując jako redaktor graficzny i ilustrator pisma „Teatr”.

Jej ekspresjonistyczne malarstwo pozornie zdaje się obciążone manierą, którą kreuje ostra kreska oraz wyraziste aż do granicy zjadliwości, często kontrastujące ze sobą kolory. Jednakże w pracach artystki widać wyraźnie poszukiwanie nie tyle mocnego przekazu, co sposobu przekazania tematów. Tematów, które w języku potocznym określilibyśmy mianem „trudnych”.

Jednym z nich jest poszukiwanie sposobu wyrażania sacrum chrześcijańskiego we współczesnym malarstwie. Nie chodzi jedynie o kreowanie nowej, bardziej zrozumiałej dla współczesnego widza ikonografii. Celem jest także poruszanie się w obszarach estetyki, które z jednej strony przeniosą widza do ponadczasowych obszarów modlitwy i kontemplacji, ale z drugiej – poprzez utrzymywanie współczesnej wrażliwości – pozwolą im poczuć się w tamtych światach jak u siebie.

Beata Stankiewicz uzyskała dyplom w krakowskiej ASP w pracowni Józefa Ząbkowskiego. Swoją malarską przygodę rozpoczęła od pracy nad dziełami monumentalnymi oraz płótnami wielkich rozmiarów. Z czasem jej obrazy coraz mocniej przemawiają do widza zwięzłością formy. Celem malarskim nie jest ukazanie cech charakterystycznych malowanego obiektu, lecz wizualnej gry jego kształtu z tłem – płaskim i monochromatycznym, czasem sugerującym bezkres nieba, a czasem rezygnującym nawet z tej sugestii. Pnie drzew czy okna stają się formami kształtującymi przestrzeń obrazu, dlatego z czasem kompozycje Stankiewicz maksymalnie upraszczają przedstawiane figury do modułów (jak sama artystka je tytułuje). Pada jedynie pytanie: co można z tych modułów konstruować?

Rozwoju jej twórczości nie sposób oderwać od drugiego arcyważnego medium, czyli filmu i fotografii. Beata Stankiewicz obserwuje świat wokół siebie, patrzy na niego jak na nieustannie przemieniającą się formę, którą można uchwycić i siłą artystycznej imaginacji utrwalić bądź to w cyfrowym, bądź to w malarskim zapisie. Dlatego też jej malarstwo z jednej strony prezentuje realistyczne studia wnętrz i przestrzeni, często w bardzo dużych formatach, a z drugiej strony ukazuje świat „zza okna”, podglądany, zatem zamglony i nie do końca wyraźny.

Istotnym aspektem twórczości Stankiewicz jest realistyczne, wręcz hiperrealistyczne, malarstwo portretowe, które ma za zadanie ukazać nie tylko zewnętrzny wygląd, ale także charakter i znaczenie przedstawianej osoby.

Grzegorz Wnęk jest absolwentem Wydziału Malarstwa ASP w Krakowie. Dyplom obronił w pracowni Stanisława Rodzińskiego, w 2004 roku uzyskał doktorat na podstawie pracy „Teatr ludzki – realistyczne przeżywanie świata”, w 2011 habilitował się, a od roku 2015 jest profesorem. Obecnie na macierzystej uczelni kieruje pracownią rysunku.

Głównym tematem malarstwa Grzegorza Wnęka jest człowiek, nawet jeżeli jest on skryty za maską lub – wzorem wielu poprzednich cykli – odwrócony tyłem do oglądających. Lecz nie są to obecnie studia postaci, ale swoiste, bardzo ulotne prezentacje ludzkiego losu i jego związku z naturą. W najmniejszym jednak stopniu owa przemiana twórczości nie zmieniła jej podstawowej cechy – ogromnej dbałości o formę malarską.

Można zakwalifikować twórczość Grzegorza Wnęka jako malarstwo „realistyczne” lub „figuralne”. Niemniej jest to twórczość, która dobitnie świadczy, że doskonale przepracował on doświadczenia dziejów sztuki XX wieku. Widzimy realizm sięgający aż do poziomu malarstwa hiperrealistycznego, ekspresjonizm „nowych dzikich”, malarstwo dochodzące do granic abstrakcji czy wreszcie daleko posunięte uproszczenia kompozycji i prezentowanych postaci, wzorowane na próbach awangardy. Malarz wykorzystuje także twórczość swoich poprzedników, znajdujemy tam z jednej strony wzory Andrzeja Wróblewskiego, a z drugiej smakowite i soczyste barwy odwołujące się do Fridy Kahlo, Diega Rivery czy Francisa Bacona.

Michał Żądło jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom obronił w roku 2022 w pracowni profesora Janusza Matuszewskiego.

Dotychczasowe wystawy, zarówno zbiorowe, jak i indywidualne, ukazują twórczość malarza zdecydowanie nawiązującego do twórczości dawnych mistrzów, przede wszystkim baroku (Caravaggio) oraz gotyku. Ale nie mamy do czynienia ze zwykłym naśladownictwem, lecz twórczym korzystaniem z najlepszych wzorców. W swoich portretach oraz studiach postaci wykorzystuje warsztat oparty na realistycznym kreowaniu świata analizowanego za pomocą barw. Jednocześnie młody artysta kreuje w swoich obrazach świat wypełniony liryzmem oraz tajemniczością, co pozwala określać jego twórczość mianem realizmu magicznego.